ΡΗΞΗ ΚΥΣΤΗΣ ΩΟΘΗΚΗΣ

ΡΗΞΗ ΚΥΣΤΗΣ ΩΟΘΗΚΗΣ
Η ρήξη κύστης ωοθήκης είναι ένα κοινό συμβάν στις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας. Μπορεί να είναι ασυμπτωματική ή να σχετίζεται με την ξαφνική εμφάνιση πόνου στην μία πλευρά χαμηλά στην κοιλιά. Συνήθως, ο πόνος ξεκινάει κατά την διάρκεια εργώδους σωματικής δραστηριότητας, όπως άσκηση ή σεξουαλική επαφή. Το αίμα από το σημείο της ρήξης μπορεί να συσσωρεύεται μέσα στην ωοθήκη, οπότε προκαλείται πόνος από την διάταση του φλοιού της ωοθήκης, ή μπορεί να χυθεί μέσα στην κοιλιά και να προκληθεί πόνος με άλλο μηχανισμό. Πάντως, είναι πιθανό να υπάρχει μεγάλη ποσότητα αίματος στην κοιλιά χωρίς συμπτώματα. Αν αντί για αίμα η ρήξη της κύστης απελευθερώσει υγρό, το οποίο καλείται ορώδες, μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερη ποσότητα μέσα στην κοιλιά χωρίς κανένα σύμπτωμα, καθώς αυτό το υγρό δεν είναι τόσο ερεθιστικό όσο το αίμα.
Οι κύριοι στόχοι στην εκτίμηση των γυναικών με υποψία ρήξης κύστης στην ωοθήκη είναι να αποκλείσουμε ρήξη εξωμητρίου κύησης και να διαπιστώσουμε αν μπορούμε να χειριστούμε την ασθενή με ασφάλεια απλώς παρακολουθώντας την κατάσταση ή αν θα πρέπει να παρέμβουμε χειρουργικά. Ο εργαστηριακός έλεγχος θα πρέπει να περιλαμβάνει β-χοριακή για τον αποκλεισμό κύησης, γενική αίματος για τον έλεγχο του αιματοκρίτη ενώ ο ακρογωνιαίος λίθος είναι το υπερηχογράφημα. Είναι μία εύκολα διαθέσιμη, φτηνή και ευαίσθητη μέθοδος για την διάγνωση ωοθηκικών μαζών. Υπερηχογραφικά ευρήματα συμβατά με μάζα στην ωοθήκη και ελεύθερο υγρό στην κοιλιά είναι ενδεικτικά ρήξης κύστης ωοθήκης, αλλά όχι διαγνωστικά. Πλέον, δεν ενδείκνυται παρακέντηση της κοιλιάς για να διαπιστώσουμε αν το υγρό είναι αίμα ή όχι, καθώς οι απεικονιστικές μέθοδοι (υπερηχογράφημα, αξονική τομογραφία) έχουν μεγάλη ευαισθησία στο να κάνουν αυτήν την διάκριση. Επίσης, δεν είναι πάντα τόσο σημαντικό να γίνει αυτή η διάκριση αφού η παρουσία απλού υγρού ή αίματος από μόνη της δεν αποτελεί ένδειξη για χειρουργική επέμβαση.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Ρήξη κύστης χωρίς επιπλοκές: Εδώ υπάγονται οι περιπτώσεις που δεν έχουμε υπόταση, ταχυκαρδία, πυρετό, λευκοκυττάρωση ή υπερηχογραφικά ευρήματα ελεύθερου υγρού στην κοιλιά που αυξάνεται ή ευρήματα ενδεικτικά κακοήθειας. Αυτές οι ασθενείς απλώς παρακολουθούνται σαν εξωτερικοί. Μπορούν να δοθούν αναλγητικά. Το μη αιμορραγικό υγρό κύστης ωοθήκης απορροφάται μέσα σε 24 ώρες και τα συμπτώματα λύνονται μέσα σε λίγες μέρες.
Ρήξη κύστης με επιπλοκές: Στις περιπτώσεις που έχουμε κάποιες από τις παραπάνω καταστάσεις πρέπει να γίνει εισαγωγή της ασθενούς σε νοσοκομείο, παρακολούθηση της πίεσης και του σφυγμού, αναπλήρωση υγρών και σε κάποιες περιπτώσεις χειρουργική επέμβαση.

Αποβολή στην εγκυμοσύνη: αιτίες και παράγοντες κινδύνου

Αποβολή στην εγκυμοσύνη: αιτίες και παράγοντες κινδύνου
Η αποβολή στο πρώτο μισό της εγκυμοσύνης δεν είναι μία σπάνια κατάσταση. Μελέτες δείχνουν ότι περίπου 10 με 20% των γυναικών που ξέρουν ότι είναι έγκυες έχουν μία αποβολή κάποια στιγμή πριν τις 20 εβδομάδες της κύησης. Το 80% από αυτές συμβαίνει στις πρώτες 12 εβδομάδες. Αλλά η πραγματική συχνότητα της αποβολής είναι ακόμα ψηλότερη, καθώς πολλές γυναίκες υφίστανται αποβολή πολύ νωρίς, χωρίς καν να έχουν αντιληφθεί ότι είναι έγκυες. Μία μελέτη που παρακολούθησε τα επίπεδα των ορμονών σε γυναίκες κάθε μέρα για την ανίχνευση πολύ πρώιμων κυήσεων έδειξε συνολική συχνότητα αποβολής της τάξης του 31%.
Πολλοί παράγοντες μπορούν να οδηγήσουν σε αποβολή και είναι δύσκολο να πει κάποιος με σιγουριά τι προκάλεσε μία συγκεκριμένη αποβολή. Σε κάποιες περιπτώσεις το ωάριο γονιμοποιήθηκε και τα κύτταρα ξεκίνησαν να διαιρούνται, αλλά δεν αναπτύχθηκε και σε άλλες το έμβρυο αναπτύχθηκε αλλά δεν ήταν φυσιολογικό. Στις μισές περίπου περιπτώσεις, το πρόβλημα δημιουργείται από ανωμαλίες στα χρωμοσώματα. Σε κάποιες περιπτώσεις ιατρικά προβλήματα της μητέρας, όπως αρρύθμιστος Σακχαρώδης Διαβήτης ή δομικά προβλήματα, όπως ινομυώματα, μπορούν να οδηγήσουν σε αποβολή.
Κάποιοι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την συχνότητα αποβολής:
• Ηλικία- Μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες είναι πιο πιθανό να έχουν αποβολή από τις νεώτερες.
• Ιστορικό αποβολής- Η ύπαρξη στο ιστορικό ήδη μίας αποβολής αυξάνει τον κίνδυνο για μελλοντική αποβολή. Για παράδειγμα, ο κίνδυνος σε μελλοντική κύηση είναι περίπου 20% μετά από μία αποβολή, 28% μετά από δύο και 43% μετά από τρεις ή περισσότερες.
• Κάπνισμα- Το κάπνισμα περισσότερων από 10 τσιγάρα την ημέρα αυξάνει τον κίνδυνο αποβολής.
• Αλκοόλ- Δεν είναι γνωστή ασφαλής ποσότητα καταναλισκόμενου αλκοόλ κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σε κάποια μελέτη υπήρχε αυξημένος κίνδυνος αποβολής σε γυναίκες που έπιναν πάνω από 3 ποτά την εβδομάδα στις πρώτες 12 εβδομάδες της εγκυμοσύνης.
• Πυρετός- Έγκυες που αναπτύσσουν πυρετό πάνω από 37,5ο C εμφανίζουν επίσης αυξημένο κίνδυνο αποβολής.
• Τραύμα- Αυτό περιλαμβάνει και την αμνιοπαρακέντηση και την λήψη χοριακής λάχνης.
• Καφεΐνη- Η αποβολή εμφανίζεται πιθανότερη σε γυναίκες που καταναλώνουν καφεΐνη, με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίζεται σε γυναίκες που καταναλώνουν ποσότητες μεγαλύτερες από 500 mg την ημέρα.
• Άλλες αιτίες- Εδώ περιλαμβάνονται καταστάσεις όπως η έκθεση σε συγκεκριμένες λοιμώξεις, φάρμακα, ακτινοβολία, σωματικό στρες και περιβαλλοντικά χημικά.

ΟΡΜΟΝΙΚΗ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ

ΟΡΜΟΝΙΚΗ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ

Η θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης αναφέρεται στη χρήση ορμονών
(προγεστερόνης και οιστρογόνων) μετά την εμμηνόπαυση .
Τα επίπεδα των οιστρογόνων πέφτουν κατά την εμμηνόπαυση , προκαλώντας τα γνωστά συμπτώματα των εξάψεων και της κολπικής ξηρότητας. Επιπρόσθετα , τα μειωμένα, επίπεδα οιστρογόνων θεωρείται ότι αυξάνουν τον κίνδυνο μιας γυναίκας για οστεοπόρωση και καρδιαγγειακή νόσο μετά την εμμηνόπαυση. Η χρήση ορμονικών σκευασμάτων υποκατάστασης έχει σαν στόχο την ανακούφιση από όλες αυτές τις καταστάσεις.
Τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη μπορούν να διεγείρουν τα κύτταρα του μαστού σε υπερπλασία. Τα υπερπλαστικά κύτταρα είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν τις γενετικές βλάβες που θα οδηγήσουν σε καρκίνο. Επιπλέον, οι ορμόνες αυτές μπορούν να διεγείρουν την ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων που έχουν ήδη αναπτυχθεί.
Για το λόγο αυτό, μία από τις σκέψεις μας για τις γυναίκες που ενδιαφέρονται να πάρουν ορμονική υποκατάσταση είναι ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου μαστού.
Τις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με της σχέση Θ.ΟΥ. και καρκίνου του μαστού μας την έδωσε μια μεγάλη κλινική μελέτη , η WHI , παρά τον άστοχο σχεδιασμό της. Μεταξύ των άλλων , η μελέτη αυτή διερεύνησε κατά πόσο οι γυναίκες που λαμβάνουν Θ.Ο.Υ διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για καρκίνο του μαστού σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες .Τα αρχικά αποτελέσματα φάνηκαν ιδιαίτερα ανησυχητικά. Μετά όμως από καλύτερη ανάλυση της μελέτης WHI και τη συνδρομή και άλλων μελετών από τον ευρωπαϊκό χώρο αυτή την φορά , έχουμε καταλήξει στα εξής συμπεράσματα :
-8 στις 10.000 γυναίκες τον χρόνο θα αναπτύξουν καρκίνο του μαστού εξαιτίας της συνεχούς χρήσης οιστρογόνων – προγεστερόνης .Ο κίνδυνος είναι μικρότερος για γυναίκες γύρω στα 50 από τις γυναίκες μετά τα 60 χρόνια της ζωής τους.
-Η χρήση μόνο οιστρογόνων δεν αυξάνει τον κίνδυνο για καρκίνο του μαστού.
Όμως μόνο οι γυναίκες που έχουν αφαιρέσει τη μήτρα τους μπορούν να λάβουν μόνο οιστρογόνα (χωρίς προγεστερόνη)
-Όλες οι μελέτες δείχνουν ότι η μέγιστη αύξηση του κινδύνου εμφανίζεται σε γυναίκες που κάνουν χρήση ορμονών για πάνω από 4 με 5 χρόνια.
-Ο κίνδυνος για καρκίνο του μαστού που σχετίζεται με Θ.Ο.Υ μειώνεται αφού η γυναίκα σταματήσει τη χρήση των ορμονικών σκευασμάτων, ακόμα και αν τα λάμβανε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σε μία μελέτη , ο κίνδυνος καρκίνου του μαστού σε γυναίκες που έχουν σταματήσει την Θ.Ο.Υ για περισσότερο από 5 χρόνια ήταν ο ίδιος όπως και στις γυναίκες που δεν είχαν λάβει ποτέ Θ.Ο.Υ.
Συμπερασματικά, η Θεραπεία Ορμονικής Υποκατάστασης είναι μια ασφαλής βραχυχρόνια θεραπεία (για λιγότερο από 5 χρόνια, ιδανικά για λιγότερο από 2 χρόνια) αφού βέβαια ληφθούν υπόψη οι εξατομικευμένοι παράγοντες κινδύνου.
Οι γυναίκες που έχουν αφαιρέσει την μήτρα τους μπορούν να λάβουν μόνο οιστρογόνα που δεν φαίνεται να αυξάνουν τον κίνδυνο για καρκίνο του μαστού.

ΠΡΟΕΜΜΗΝΟΡΥΣΙΑΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

ΠΡΟΕΜΜΗΝΟΡΥΣΙΑΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ.
Το προεμμηνορυσιακό σύνδρομο αναφέρεται σε ένα σύνολο συμπτωμάτων που εμφανίζονται λίγες μέρες πριν την περίοδο της γυναίκας. Το 75% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας με κανονική περίοδο εμφανίζουν κάποια από τα συμπτώματα του συνδρόμου ενώ το 20% με 30% των γυναικών εκδηλώνουν το σύνδρομο σε κλινικά σημαντική μορφή. Το ποσοστό των γυναικών που θα χρειαστεί ιατρική βοήθεια είναι μικρότερο και υπολογίζεται μεταξύ 3% και 8%. Το σύνδρομο εμφανίζεται σε γυναίκες οποιουδήποτε κοινωνικοοικονομικού, πολιτιστικού ή εθνολογικού υπόβαθρου. Συνήθως είναι μία χρόνια κατάσταση που μπορεί να έχει σοβαρή επίδραση στην ποιότητα ζωής μίας γυναίκας. Ευτυχώς, διάφορες θεραπείες αλλά και απλά μέτρα μπορούν να ελέγξουν τα συμπτώματα στις περισσότερες γυναίκες.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ. Τα πιο συχνά συμπτώματα του συνδρόμου είναι η κούραση, η ευερεθιστότητα και το άγχος. Επίσης, η γυναίκα μπορεί να έχει ένα αίσθημα θλίψης, να νιώθει βαριά ή «πρησμένη», θυμωμένη. Συχνά εμφανίζονται καυγάδες στην οικογένεια ή την εργασία. Δυσκολία στη συγκέντρωση, μειωμένο ενδιαφέρον για συνήθεις δραστηριότητες, έλλειψη ενέργειας, διαταραχές ύπνου, τάση στους μαστούς, πονοκέφαλοι, αύξηση βάρους αποτελούν επιπρόσθετες εκδηλώσεις του προεμμηνορυσιακού συνδρόμου.
ΑΙΤΙΑ. Οι ιστοί του σώματος είναι ευαίσθητοι στα επίπεδα των ορμονών που μεταβάλλονται κατά την διάρκεια του γυναικείου κύκλου. Μελέτες δείχνουν ότι η πτώση και η άνοδος των επιπέδων των ορμονών μπορεί να επιδρούν σε ουσίες στον εγκέφαλο, συμπεριλαμβανομένης της σεροτονίνης, η οποία επηρεάζει την διάθεση. Παρ΄ όλα αυτά, δεν είναι ξεκάθαρο γιατί κάποιες γυναίκες αναπτύσσουν το σύνδρομο ενώ άλλες όχι. Τα επίπεδα των οιστρογόνων και της προγεστερόνης, των γυναικείων δηλαδή ορμονών, είναι παρόμοια σε γυναίκες με και χωρίς το σύνδρομο. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι οι γυναίκες που αναπτύσσουν το σύνδρομο είναι εξαιρετικά ευαίσθητες στις αλλαγές των ορμονών.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εξέταση για την διάγνωση του συνδρόμου. Αυτή τίθεται από το ιστορικό. Τα συμπτώματα πρέπει να συμβαίνουν μόνο στο δεύτερο μισό του κύκλου, πιο συχνά κατά την διάρκεια των πέντε με επτά ημερών πριν την περίοδο και μπορεί να είναι είτε σωματικά είτε να αφορούν στη συμπεριφορά.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Αρχικά γίνεται προσπάθεια να ανακουφίσουμε την ασθενή συστήνοντας τακτική άσκηση, τεχνικές χαλάρωσης και χρήση συγκεκριμένων συμπληρωμάτων βιταμινών και ιχνοστοιχείων. Κάποιες γυναίκες θα βοηθηθούν από αυτά τα μέτρα. Σε αντίθετη περίπτωση θα προχωρήσουμε σε φαρμακευτική αγωγή, όπου ένα ευρύ φάσμα σκευασμάτων είναι διαθέσιμα για την ανακούφιση από τα συμπτώματα, τα οποία μπορούν να επηρεάσουν την κοινωνική ζωή και δραστηριότητα μιας γυναίκας.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΠΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΠΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ

Πολλά ζευγάρια συχνά συμβουλεύονται γιατρό σχετικά με το δυναμικό γονιμότητάς τους. Κάποια από αυτά τα ζευγάρια αναζητούν αυτήν την πληροφορία πριν ακόμη επιχειρήσουν εγκυμοσύνη ή πριν περάσει ο χρόνος προσπαθειών ώστε να τεθεί ζήτημα υπογονιμότητας.
Αρχικά, πρέπει να ενημερώσουμε τα ζευγάρια για την «συνήθη» γονιμότητα.. Η πιθανότητα σύλληψης σε κάθε κύκλο για ένα ζευγάρι ανέρχεται στο 25% ενώ η πιθανότητα σύλληψης που θα οδηγήσει στη γέννηση υγιούς μωρού είναι λίγο μικρότερη, γύρω στο 22%. Τα νούμερα αυτά ακούγονται χαμηλά., ειδικά στις νοτιοευρωπαϊκές κουλτούρες, όπου ο γάμος «οφείλει» να οδηγήσει άμεσα σε εγκυμοσύνη. Σαφώς, βέβαια, η πιθανότητα αυτή λειτουργεί αθροιστικά. Έτσι, οι περισσότερες εγκυμοσύνες συμβαίνουν κατά την διάρκεια των πρώτων έξι μηνών με επαφές στη γόνιμη φάση. Μετά από δώδεκα μήνες επαφών, περίπου το 85% των ζευγαριών θα επιτύχει εγκυμοσύνη, ενώ κατά την διάρκεια των επόμενων 36 μηνών, περίπου το 50% των εναπομεινάντων ζευγαριών θα επιτύχει εγκυμοσύνη με φυσικό τρόπο.
Οι δύο πιο σημαντικές πληροφορίες που θα δώσουμε στο ζευγάρι που ξεκινάει προσπάθειες εγκυμοσύνης (και που δεν έχει στο ιστορικό κάποιο στοιχείο που να εγείρει υποψία υπογονιμότητας) είναι η γόνιμη περίοδος και η συχνότητα των επαφών. Μέσα σε κάθε κύκλο της γυναίκας, το γόνιμο διάστημα εκτείνεται περίπου πέντε μέρες πριν την ωορρηξία έως και την ημέρα της ωορρηξίας. Η υψηλότερη πιθανότητα φαίνεται ότι επιτυγχάνεται όταν η επαφή συμβαίνει μία με δύο μέρες πριν την ωορρηξία, ενώ μετά την ωορρηξία η πιθανότητα σύλληψης πρακτικά μηδενίζεται. Τα δεδομένα αυτά επηρεάζονται βέβαια και από την ποιότητα του σπέρματος. Η ποιότητα αυτή όσον αφορά την κινητικότητα, την μορφολογία και τον συνολικό αριθμό σπερματοζωαρίων φτάνει το μέγιστό της μετά από απουσία εκσπερμάτισης για δύο με τρεις μέρες. Αν και έχει υπολογιστεί ότι υψηλότερους δείκτες εγκυμοσύνης επιτυγχάνουν ζευγάρια που έχουν επαφές κάθε μία ή δύο μέρες, με βάση αυτά που αναφέραμε παραπάνω τακτικές επαφές δύο με τρεις φορές την εβδομάδα ξεκινώντας σύντομα μετά το τέλος της περιόδου (μέχρι και την ωορρηξία) εξασφαλίζουν ότι και η επαφή θα γίνει μέσα στη γόνιμη περίοδο και η ποιότητα του σπέρματος θα είναι η καλύτερη δυνατή.
Η αμέσως επόμενη ερώτηση που δημιουργείται είναι πότε συμβαίνει αυτή η περίφημη ωορρηξία. Η ωορρηξία, λοιπόν, γίνεται 14 ημέρες πριν την ΕΠΟΜΕΝΗ περίοδο. Δηλαδή, σε μία γυναίκα με περίοδο κάθε 27 ημέρες, η ωορρηξία γίνεται 13 ημέρες μετά την πρώτη ημέρα περιόδου (27 – 14 = 13), ενώ αν η περίοδος έρχεται κάθε 30 ημέρες, η ωορρηξία συμβαίνει την 16η ημέρα από την αρχή της περιόδου (30 -14 = 16) κ.ο.κ. Για τις γυναίκες χωρίς τόσο σταθερό κύκλο, κυκλοφορούν στο εμπόριο ταινίες που «προβλέπουν» στα ούρα την ωορρηξία 24 με 36 ώρες πριν. Η διαδικασία γίνεται στο σπίτι εύκολα και είναι παρόμοια με το test κύησης ούρων. Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε ότι αν μία γυναίκα έχει περίοδο κάθε 35 μέρες και πάνω ή λιγότερο από 24-25 ημέρες, είναι πιθανόν να μην έχει ωορρηξία, κάτι που απαιτεί διερεύνηση.
Από τους παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής, το κάπνισμα επηρεάζει αρνητικά τις πιθανότητες σύλληψης, ενώ η αρνητική αυτή επίδραση αντιστρέφεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ένα έτος μετά την διακοπή του καπνίσματος. Μελέτες έχουν δείξει επίσης ότι οι γυναίκες που κάνουν μέτρια έως βαριά χρήση αλκοόλ τείνουν να επιτυγχάνουν εγκυμοσύνη σε μεγαλύτερο διάστημα και έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να μπουν σε διερεύνηση λόγω υπογονιμότητας. Όσον αφορά στην κατανάλωση καφέ κάποιες μελέτες έχουν δείξει ότι έχει αρνητική επίδραση ενώ κάποιες άλλες δεν κατάφεραν να το αποδείξουν. Φαίνεται ότι η γονιμότητα δεν επηρεάζεται από τη λήψη καφεΐνης λιγότερης από 250 mg την ημέρα. Έτσι, γυναίκες που προσπαθούν να επιτύχουν εγκυμοσύνη μπορούν να καταναλώνουν μία με δύο κούπες καφέ την ημέρα, χωρίς να επηρεάζεται η ικανότητά τους για σύλληψη. Δεν υπάρχουν ενδείξεις που να συστήνουν μείωση της κατανάλωσης καφέ στους άντρες.
Τέλος, πολλές μελέτες έχουν αποδείξει ότι το στρες μπορεί να προκαλέσει υπογονιμότητα, ενώ η διάγνωση της υπογονιμότητας με τη σειρά της αυξάνει το στρες, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο. Στη γυναίκα, οι ορμόνες του στρες επηρεάζουν τον κύκλο σε όλα του τα επίπεδα.

Αιτίες χρόνιου πυελικού πόνου στη γυναίκα

Αιτίες χρόνιου πυελικού πόνου στη γυναίκα
Σαν χρόνιος πυελικός πόνος ορίζεται ο πόνος που συμβαίνει κάτω από τον ομφαλό και διαρκεί για τουλάχιστον έξι μήνες. Δεν πρόκειται για ασθένεια, αλλά για ένα σύμπτωμα που μπορεί να οφείλεται σε διάφορες καταστάσεις, που ποικίλλουν σε γυναικολογικές, γαστρεντερικές και μυοσκελετικές.
Οι γυναικολογικές αιτίες θεωρείται ότι προκαλούν χρόνιο πόνο σε περίπου 20% των περιπτώσεων. Οι πιο συχνές είναι:
• Ενδομητρίωση. Ο ιστός που «επενδύει» το εσωτερικό της μήτρας ονομάζεται ενδομήτριο. Η ενδομητρίωση είναι η κατάσταση κατά την οποία υπάρχει ιστός σαν το ενδομήτριο έξω από τη μήτρα. Κάποιες γυναίκες με ενδομητρίωση δεν έχουν καθόλου συμπτώματα, ενώ άλλες βιώνουν αξιοσημείωτη δυσφορία και πόνο ενώ μπορεί να έχουν επίσης προβλήματα με τη γονιμότητά τους.
• Χρόνια πυελική φλεγμονώδης νόσος. Πρόκειται για μία κατάσταση κατά την οποία έχουμε φλεγμονή από σεξουαλικά μεταδιδόμενους μικροοργανισμούς. Μπορεί να προκληθεί και από ρήξη σκωληκοειδούς απόφυσης. Μπορεί να εμπλακούν τόσο η μήτρα, όσο και οι σάλπιγγες με τις ωοθήκες. Έχουμε πόνο, ανώμαλη αιμορραγία από τη μήτρα και συμπτώματα λοίμωξης, όπως πυρετός.
Στις μη γυναικολογικές αιτίες του χρόνιου πόνου έχουμε καταστάσεις από το γαστρεντερικό σύστημα, όπως το ευερέθιστο έντερο και η εκκολπωματίτιδα, αιτίες από το ουροποιητικό όπως το σύνδρομο επώδυνης κύστης και η χρόνια κυστίτιδα καθώς και μυοσκελετικές παθήσεις, όπως η τάση του πυελικού εδάφους και ινομυαλγία.
Για την διάγνωση της αιτίας του χρόνιου πόνου, πέρα από το ιστορικό και την φυσική εξέταση, θα βοηθηθούμε και από εργαστηριακές εξετάσεις. Η γενική αίματος, η γενική ούρων, ένα τεστ κυήσεως και εξετάσεις για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα είναι μερικές από τις δοκιμασίες που θα ζητήσουμε, βασιζόμενοι πάντα στα ευρήματα της φυσικής εξέτασης. Το υπερηχογράφημα θα μας βοηθήσει να αποκλείσουμε κάποια ωοθηκική μάζα ή κύστη καθώς και πιθανά ινομυώματα στη μήτρα. Σε περιπτώσεις που η διάγνωση δεν είναι εύκολο να τεθεί με τον παραπάνω έλεγχο, μπορούμε να καταφύγουμε στην λαπαροσκόπηση.